Vocabulaire versus boerenverstand
Wat is jouw talent?
Daar moet ik even over nadenken.
Eigenlijk ben ik nergens Echt goed in.
Gebruik gewoon m’n boerenverstand.
Ik val liever niet op, doe gewoon m’n ding.
Probeer anderen bij te benen.
Soms doe ik net alsof ik ze begrijp.
Er is genoeg waar ik beter in wil worden.
Maar talent???
Zingen?
Als een kraai.
Creatief?
2 Linkerhanden.
Sporten?
Wat is dat?
Hobby?
Genoeg, maar tijd ontbreekt.
Opleiding?
Met de hakken over de sloot.
Ik
Ik ben
Ik ben gewoon
Ik ben gewoon normaal
Ik ben gewoon doorsnee normaal
Doorsnee normaal ben ik
Normaal ben ik
ben ik
Ik
Wat is jouw talent?
Hoeveel tijd heb je voor deze meeting zei je?
Ik kan uitvoerig redeneren over mijn kwaliteiten.
En onderscheid mij als hoog intelligent talent.
Streef permanente perfectie na.
Zeker in mijn vocabulaire.
Daar ben ik in gespecialiseerd.
Zoals gezegd, ik ben zeer talentvol.
Zingen?
Heldere sopraan.
Creatief?
Kunstacademie .
Sporten?
Gescout voor topteam.
Hobby?
Alles wat excentriek is.
Opleiding?
Drs.
Ik
Ik ben
Ik ben buitengewoon
Ik ben buitengewoon uitmuntend
Ik ben buitengewoon spectaculair uitmuntend.
Spectaculair uitmuntend ben ik
Uitmuntend ben ik
Ben ik
Ik
Waarin herken jij je?
In het onzekere of het zelfbewuste type?
Je talent heb je gekregen.
Dat mag je inzetten en ontwikkelen.
Dat maakt jij jij.
Sla je erin door dan wordt zelfbewust arrogant.
Dan wordt jouw ik een IK.
Kinderen worden toegerust met talent-events.
Rots- en- water, kracht van 8 of kanjer-training.
Ze leren dat ze uniek en authentiek mogen zijn.
Super mooi om te zien!
Toch merk ik dat er haken en ogen aan zitten.
Kinderen worden gepushed om te presteren.
De norm lijkt uitstromen naar HAVO of VWO.
Je moet je bijna verontschuldigen als je kind naar TL of KB/BB gaat.
Hoezo?
De cijfers over depressies en burnouts onder jongeren zijn schrijnend.
Wat zegt dat ?
Pas sprak ik een moeder die emotioneel was omdat haar kind een andere leerroute volgt.
Ze zei: ‘Ik voel me eenzaam tussen alle perfectie. Ik schaam me vaak. Alsof mijn kind dom is. Dat raakt ook aan mijn eigenwaarde’.
Ik herken die strijd als moeder.
Op wat je kind wel of niet doet.
Of het wel of niet scoort.
Of het sociaal of soms asociaal is.
Dat maakt onzeker en verdrietig.
Niemand wil buiten de boot vallen.
Er zijn pluskinderen en praktijkkinderen.
En de middenmoot zijn de normkinderen?
Raketjes, zonnetjes, maantjes.
Ik zie nu al sterretjes.
Hoogbegaafd, autisme, adhd, add, odd, syndroom van down, leerachterstand, beperking…
Vertoon je bijzonder gedrag dan stoppen we je in een hokje of vakje.
Hangen we er een label aan.
Medicatie erin, therapietje erbij.
En bieden we alles wat nodig is.
Ik ben geen onderwijskundige.
En zeg zeker niets over alle liefde, geduld en toewijding die onze leraren iedere dag aan onze kinderen besteden.
Diep respect, ik zou dat niet kunnen.
Maar het raakt me wanneer een moeder in tranen is.
Omdat ze het gevoel heeft, dom te zijn.
Omdat haar kind niet mee kan doen met de norm die wij stellen.
Dat ze vergeet te kijken naar wat haar kind wel kan.
Dat haar kind gewoon, buitengewoon, uitmuntend, spectaculair, doorsnee, normaal is.
Net als iedereen overigens.
De norm waarin we zelfs soms gevangen zitten.
Wat is normaal?
Doe maar normaal dan doe je gek genoeg.
