Spiegelmomentje: niemandsland

Niemandsland

Pas stond ik er weer even.
In Niemandsland. Een gebied waar niemand komt. Waar niets te beleven valt, dus waarom zou je er willen zijn? Je vindt er geen warmte. Wel leegte.

Niemand zit te wachten op leegte. Maar iedereen heeft een stukje Niemandsland in zich. Een natuurlijke reactie is om die leegte te vullen. En op zich is daar niets mis mee.

Je kunt leegte vullen door positieve dingen. Vriendschap, liefde, lekker eten, werk, sport, uitjes, hobby’s. Maar is die opvulling genoeg? Geeft het je rust, ook op de lange termijn?

Als dat wel zo is, moet je er zeker van genieten! Dan is het voor jou een goed werkend mechanisme. Waardoor je jezelf door lastige periodes heen helpt.

Zo denk ik aan die vrouw die na het overlijden van haar man een hond nam. Zodat ze s morgens een doel had om haar bed uit te komen. En ze afleiding had wanneer het alleen zijn op haar af kwam. In zo’n geval helpt het om moeilijke situaties draaglijker te maken.

Je kunt ook heel hard wegrennen voor Niemandsland. Om, zodra dat land in zicht is, te vluchten in overlevingsstrategieen. Door je gevoel te dempen met dingen waarvan je best weet dat ze niet goed voor je zijn.

Teveel alcohol, drugs, roken, koopverslaving, workaholic, ongezonde eetpatronen, foute relaties, aandachtsverslaving, smartphoneverslaving.

Deze uitvluchten lijk je voor jezelf nodig te hebben om overeind te blijven. Om te overleven. Daarbij is veel gelimiteerd, zolang je maar niet in Niemandsland terecht komt.

Want in Niemandsland vind je de diepste confrontatie met jezelf. Daar liggen gebieden waarvan je best weet dat ze er zijn. Maar daar loert ook depressie, angst en verdriet om de hoek. Daar ervaar je eenzaamheid, schaamte en zelfverwijt.

Het kan zijn dat het nog niet de juiste tijd is om er naar te kijken. Dat is oke. Maar blijf er niet alleen mee rondlopen. Zoek iemand op die je vertrouwt. Om te delen dat je vastzit in bepaalde patronen.

Ik heb de afgelopen jaren veel stukjes van mijn Niemandsland leren kennen. Stap voor stap ontgonnen gebied bewerkt en bewoonbaar gemaakt. Ik voelde vaak veel onrust vanbinnen. En wist dat er dingen waren waar ik mee aan de slag moest. Maar ik redde het niet om dat alleen te doen, en liep er voor weg. Hoe waardevol was het dat er anderen waren die me daarbij op weg hielpen.

Het is soms nodig om even in Niemandsland te zijn. Dat punt waarop je op jezelf teruggeworpen bent. Gewoon de stilte toelaten en proberen te voelen.

Niemandsland is zeker niet een makkelijke en comfortabele plek om te zijn. Maar soms wel een plek waardoor je weer verder komt en stappen maakt. Waar je heling en genezing kan ervaren.

Voor mij was er steeds Iemand op de momenten dat ik voor m’n gevoel verdwaalde in Niemandsland. Ik weet, ik kan God niet met een vingerknip inzetten. Iemand die op afroep helpt waardoor op slag mijn pijn, verdriet of leegte verdwijnt. Maar Hij kan het wel draaglijk maken.

In de stilte van het zijn. Komt Hij heel dichtbij. Voel ik dat er een bodem is onder mijn Niemandsland, waardoor ik niet wegzak.

Kan ik leven met terugkomende leegte? Kan ik God toelaten in die leegte? Kan ik me laten vullen door God in die leegte?

Ik probeer bewust af en toe de stilte te zoeken. Weg van alle drukte en prikkels. Te ontdekken wat ik tegenkom bij mezelf. En steeds een stukje Niemandsland terug te winnen als bewoonbaar gebied. Omdat Hij Zijn armen om Mij heen slaat en ik mag voelen dat ik nooit alleen ben. Zelfs niet in Niemandland.