Mag ik nu bij jou?
Ze raakte me. Ze wandelde recht mn hart binnen. Maar ze besefte het niet.
Ze leefde in haar eigen wereld. De wereld die dementie heet. Waarin de buitenwereld haar ritme bepaalde. Haar korte termijn geheugen was beperkt tot nog geen 30 seconden. Maar dat besefte ze niet.
Haar man verzorgde haar 24 uur per dag. Hij zag haar tranen toen ze de grip op de werkelijkheid verloor. Hij kende haar onrust wanneer ze de weg kwijt was. Hij vertelde hun uitwonende kinderen lang niet alles. Hij had haar trouw beloofd in voor en tegenspoed. Daar hield hij zich aan. Ook al had zij er geen besef van.
Toen haar man onlangs met Corona verschijnselen werd opgenomen in het ziekenhuis stonden hun kinderen voor een dilemma. Wat moeten we nu met mama? Want mama had de nabijheid van papa nodig om thuis te blijven wonen. Ook al had mama daar zelf geen besef meer van.
Hun vader legde geen druk neer bij zijn kinderen. Hij wist hoe zwaar de zorg was en dat hij dat niet kon vragen. Hij liet de keus aan hen. De kinderen hadden er onderling verschillende visies op.
Zo waren er kinderen die het nu de tijd vonden om door te pakken. Om te gaan voor een crisisplek middenin Coronatijd.
En anderen dachten juist dat de tijd van quarantaine overbrugd kon worden met liefde, zorg en nabijheid van henzelf.
Zij namen tijdelijk de zorg op hen en waren om toerbeurt bij haar in huis.
Ik wandelde een stukje mee tijdens haar dagelijkse beweegmoment.
Ze was klein maar kranig. En genoot intens. Al had ze geen idee waar ze was, en met wie. Onderweg zag ze de bloemen die in de berm groeiden. Boterbloemen, madeliefjes. Ze wees ze aan en scharrelde wat rond. Af en toe stond ze stil en plukte ze er een. Misschien had ze als meisje vaak bloemen geplukt voor haar moeder. Want je zag aan haar dat dit iets was wat ze herkende.
Aan het eind van de wandeling zag ik pas dat ze die bloemen niet zomaar had geplukt. Al die verschillende bloemen vormden een lief veldboeketje. Ze had er niet bewust over nagedacht om dat zo samen te stellen. Maar ze hield het trots vast en genoot van wat ze vasthield. Het leek even of ze wilde zeggen ‘Als je mij kleine momenten van schoonheid gunt, geef ik jou een inkijkje in mijn wereld. Ook in mijn wereld is nog schoonheid te vinden’.
Soms wil je zo graag blijven zorgen maar kan je niet. Je loopt tegen je eigen grenzen aan en moet je de zorg voor je vader of moeder uit handen geven. Pijnlijke processen. Er is geen goed of fout. Als kind zoek je het beste voor je ouders.
Maar wat gun ik al deze vaders en moeders betrokken kinderen. Die denken in mogelijkheden zolang dat nog kan. Die zich proberen te verplaatsen in een wereld die zij zelf nog niet kennen. En hen omringen met zorg en liefde tot het moment komt dat ze dit aan anderen moeten overdragen.
Mag ik nu bij jou schuilen?
Zoals jij vroeger deed bij mij?
Mag ik nu bij jou huilen?
Zoals jij vroeger mocht bij mij?
Liefde is het antwoord op zoveel vragen.
Heb lief op de manier zoals jíj dat kunt❤
